Michael woont al een paar jaar in de Bijlmer. Hoewel hij vier jaar geleden voor het laatst naar Suriname is geweest, zegt hij geen heimwee te hebben. Maar, geeft hij toe, komt dit misschien ook wel komt omdat hij binnen enkele maanden weer naar Suriname op vakantie gaat.
In zijn tuin kweekt hij Surinaamse groentes. Enthousiast vertelt hij over alles wat hij laat groeien, waarvan ik minder dan de helft ken. In de zomermaanden kookt hij vaak op de tuin met eigen geteelde producten. Surinaamse groentes ziet hij als een uitdaging. Die groeien namelijk niet in Nederland. Hij houdt van de uitdaging, bezig zijn.
Over Nederland zegt hij dat dit nu zijn thuis is. “Dit is nu mijn thuis. Ik woon hier. Mijn leven is hier. Ja, ik wil terug naar Suriname. Maar als ik terug ga, moet ik daar weer opnieuw beginnen met mijn leven opbouwen. Ik kom er vandaan. Het is mijn thuisland, maar ik woon er al jaren niet meer. Ik heb daar niks, niet voor mijzelf. Ik heb er nog wel familie, maar ik was kind toen ik naar Nederland kwam.”
Michael heeft vaak zoveel eten van enkel zijn volkstuin, dat hij een deel van zijn groentes naar de voedselbank in de Bijlmer brengt. Ook geeft hij ze aan een organisatie die gezinnen met kinderen voorziet van eten.
Op de tuin staat Michael bekend om zijn expertise. “Mensen komen hier groentes halen, of eten mee. Wat ik overhoud geef ik aan de voedselbank.” Door zijn reputatie in de tuin komen veel mensen naar hem toe met gevonden zaden of pitten.
“Ze vragen mij dan of ik het kan planten. Zelf kunnen ze dat niet, ze hebben er het geduld niet voor, of hun tuin is niet geschikt. Ik heb mijn grond bewerkt, omgeploegd, hier kan ik bijna alles laten groeien. Daarnaast heb ik die kas nog.”
"Vaak koken wij bij voorbaat al te veel. Ik breng vaak een bordje naar de mannen van drie tuintjes verderop. Maar zodra je één bordje brengt willen ze meer. Eigenlijk moet ik dit gewoon niet meer doen. Maar, ik ben te goed voor de wereld."
